Frihet For Iran: april 2014

حسین رونقی ملکی، زندانی سیاسی محبوس در بند ۳۵۰ زندان اوین در پی وخامت حال جسمی اش به بهداری زندان منتقل شد.

بنا به اطلاع گزارشگران، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، این زندانی بر اثر تب شدید حاصل از بالارفتن غلظت خون در بهداری اوین بستری شد.

حسین رونقی از بیماری کلیوی رنج می برد و تلاش خانواده این زندانی علی رغم موافقت پزشکی قانونی با مرخصی درمانی وی راه به جایی نبرده است.

این زندانی سیاسی به دلیل فعالیت در یک گروه سایبری که اقدام به توضیح نرم افزار و برنامه های عبور از فیلترینگ اینترنتی می کرد از سوی شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به ۱۵ سال حبس تعزیری محکوم شده و از چهار سال پیش تاکنون در زندان بسر می برد.

سر نگون باد کلیت نظام جمهوری اسلامی ایران.

باید این یورش را بسیار جدی گرفت
در همبستگی با زندانیان تحت ستم وسرکوب بند 350 و دیگر زندان های کشور دیروز بی رحمانه به بند 350 یورش آورده اند ویاران ما را فرو کوبیده اند شیران در بند را چرا این حمله را با این همه کینه نثار عاشقان کردند ؟ فکر می کنم مبارزه متحدی که برای پشتیبانی از پیکار شاهرخ زمانی صورت گرفت ورژیم را که ظاهرا می خواهد خود را شکست ناپذیر نشان بدهد به عقب نشینی وادار کرد تا شاهرخ را به زندان رجایی شهر بازگرداند بی تاثیر نبوده است . چرا که در نمونه آن همیستگی همه از داخل زندان وداخل کشور وخارج کشور با طرز تفکرات مختلف به حمایت از خواسته برحق شاهرخ کارگر زندانی برخاستند ودر این بین توانستیم توجه نهادهای کارگری جهانی مثل ث ژ ت اسپانیا و آی تی یو سی را به این پیکار جلب نمائیم . حتا امنستی اینتر ناشنال هم به این کارزار پیوست . و باز گرداندن شاهرخ به زندان رجایی شهر روحیه بالایی به همه پیکار گران بخشید وخبر آن هم به همه مبارزان وزندانیان رسید وحتمن عوامل اطلاعاتی رژیم باز تاب این روحیه وپیکار را به گوش مقامات تصمیم گیرنده رساندند وآنها برای آنکه تاثیر این پیروزی را کاهش دهند ومقاومت زندانیان بند350 را را در مخالفت با بازرسی های غیر قانونی وستم گرانه در هم بشکنند ، اقدام به این سرکوب وضرب وشتم کرده اند . اما آنچه در این بین از اهمیت بیشتری برخوردار است مقاومت هم دردان ما این زندانیان مبارز است که در زندان جبهه واحدی تشکیل داده اند وزندانبان را افشا می کنند وحکومت را به عجز کشانده اند که هر خبر زندان فورا بیرون می آید ودیوار سکوت وترس را می شکند وهراس رژیم از شکستن ترس در بدنه جامعه است که مقاومت زندانیان وکارگران و نهادهای مستقل وآزادشان در بیرون زندان وافرادی مثل تلاش گران جنبش همبستگی ولگام و افرادی مثل محمد نوری زاد ونسرین ستوده ومحمد ملکی وخانواده حشمت طبرزدی ومادران ستار بهشتی وافشین اسانلو وفریبرز رئیس دانا و کارگران کرد ونهادهایشان ورسانه هایشان و خانواده های زندانیان سیاسی که مصاحبه می کنندو ترس ها را می شکنند ، می توانند به تدریج بر فضای یاس وترس غالب در جامعه غلبه کنند و رخنه های پدید آمده در دیوار دیکتاتوری ولایت فقیه را بیش از پیش با کمک حکومتیانی که هنوز شاید ذره ای از انسانیت در وجود آنها با قی مانده است که من بسیاری از آنها را دیده ام تبدیل به یک ترک وشکاف واقعی نمایند وزمینه ریزش اساسی دیکتاتوری را فراهم نمایند. به نظر می رسد این نقطه مهم واساسی است که تند رو ها وضد بشر ها را وادار به این جنایت ها می کند . اگر وضعیت سخت اقتصادی واجتماعی را هم به این شرایط اضافه کنیم متوجه می شویم سیستم ولایت فقیه نگران شورش پا برهنگان است واز انکه زندانیان سیاسی واندیشه ای تبدیل به مرکز قوای فکری وتشکیلاتی مردم وتزریق شجاعت به بدنه جامعه شوند و از درون زندان بتوانند جامعه را رهبری کنند سخت در هراس است چرا که در میان زندانیان نمایندگانی از همه اقشار وافکار اجتماعی مردم ایران داریم که به همبستگی ومشارکت ووحدت عمل در مبارزه رسیده اند اعم از کارگران وآموزگاران و زنان وکلا و دانشجویان ودگر اندیشان متفاوت مذهبی وایدئولوژیک واین خطر را حکومتگران ستم گر به خوبی در می یابند وبرای ایجاد ترس ویاس دست به این سرکوب گسترده وعلنی می زنند تا با پخش اخبار آن دل مردم را خالی کنند وبه خصوص دل خانوتده های زندانیان مبارز را . به همین دلیل با تمام قوا ونیروهایمان وبا هر تفکر واندیشه وایدئولوژی باید به حمایت از زندانیان در همه شهر ها برخیزیم وهمراه با خانواده های آنان به جلوی زندان ها برویم وخواهان آزادی ویا حداقل ملافات همه آنها که در زندان هستند ومورد ضرب وشتم واقع شده اند وبه بهداری یا بیمارستان های خارج از زندان برده اند وحالا در انفرادی ها هستند بشویم وخانواده های آنها را تنها نگذاریم در این لحظه تاریخی همبستگی با زندانیان وخانواده های آنان وهمراهی عملی با آنها گامی بزرگ در نجات جان آنها و آزادی آنها از زندان ستم گران می باشد . تجربه شاهرخ زمانی وتلاش اجتماعی برای نجات جان ریحانه جباری در جلوی چشم ماست . همراه شو عزیز همراه شویم کین درد مشترک هرگز جدا جدا درمان نمی شود. اما چه باید کرد؟
نخست: ملاحظات کلی:
۱- قبل از هر چیز باید این یورش را بسیار جدی گرفت و با تمام قوا برای به عقب نشاندن مهاجمان دست به دست هم داد. به مهاجمان حتما باید آموخت که با این کارها فقط زمینه انزوای بیشتر و طرد خود ارگان های حکومتی را فراهم می کنند و نه چیزی بیشتر.
۲- مطابق اطلاعات این تهاجم توسط بخش امنیت داخلی سپاه و بخش هایی از قوه قضائیه رهبری شده است. سیاست درست جلب حمایت بقیه ارکان نظام علیه این مهاجمان است. به میان کشیدن بقیه ارکان نظام و یا حمله به آنها ستیز با حقیقت به انگیزه سیاسی و کمک به بیرون کشیدن مهاجمان از انزواست.
۳- اقدامات باید به گونه ای باشد که به جلب رغبت وسیع ترین طیف فعالان سیاسی و مدنی کشور به مشارکت محدود نشود و حتما بقیه ارکان نظام - که در این تهاجم وحشیانه مشارکت نداشتند - را نیز در برگیرد.
۴- امکانات فضای مجازی و شبکه های اجتماعی پایگاه اصلی ماست. شبکه سازمان ها و تشکل های سیاسی در این بسیج نقش اصلی را بر عهده ندارند. بهترین محل تجمع و یارگیری، اطلاع رسانی، تصمیم گیری و همآهنگ سازی شبکه های اجتماعی در فضای مجازی است.
دوم: مطالبات مشخص:
۱- ملاقات با خانواده ها: نخستین و عاجل ترین خواست همگانی رفع نگرانی از خانواده های زندانیان سیاسی است. روز دو شنبه روز ملاقات است. همه باید بخواهیم که همه کسانی که به انفرادی برده شده یا مضروب شده اند باید به بند بازگردانیده شده و به همه آنها بلا استثناء ملاقات داده شود.
۲- دسترسی به وکیل: دومین خواست عمومی آنست که بدون فوت وقت زندانیان اوین بتوانند با وکلای خود دیدار کنند و در صورت تمایل برای پیگیری تخلفات اقدام کنند. این کار باید بلادرنگ انجام شود تا آثار ضرب و حرج و تخریب زایل نشود.
۳- هیات حقیقت یاب: گزارش اطلاعات سپاه و قوه قضائیه یک جانبه و غرض آلود است. سومین درخواست ما اعزام یک هیات بازرسی متشکل از نمایندگان سه قوه و خانواده های زندانیان و وکلای آنان برای تهیه گزارش ماوقع است.
سوم: اقدامات مشخص
- امضای نامه های سرگشاده مشترک برای مسوولین سه قوه، و نهادهای بین المللی حقوق بشری و طرح خواسته های فوق،
- حضور فعال تر در شبکه های اجتماعی برای خبرگیری و خبر رسانی و حمایت از مطالبات جمعی در آنها،
- فعال تر کردن ارتباط خود با کنشگران، مشارکت در اقدامات اکسیونی، همآهنگ کردن کارهای خارج با فعالین داخل
- مراجعه شخصی وجمعی و ارتباط گیری با خانواده های زندانیان سیاسی آسیب دیده ومطلع از اتفاقات و ابراز همدردی و همبستگی شخصی و جمعی با آنان،
*‌ * *
امید که این نوشته با اظهار نظر و نقد فعالان مدنی و سیاسی وهمکاری عملی همه ما در هر جا که هستیم ، مواجه شود.
و
امید که صفوف ما فعالان سیاسی ، کارگری و مدنی ایران در دفاع از زندانیان سیاسی و دگر اندیش ودگر باش بی گناه ومظلوم کشور هرچه یک پارچه تر، هرچه فراگیرتر و هرچه پر توان تر عمل کند.